Mutluluk aslında çok yakınımızda iken neden onu fırlatıp uzaklara, sonra da peşinden koşmaya çalışıyoruz ki? Niye...
Bana göre mutluluk herkesin içinde var aslında. Doğarken mutlu doğuyoruz ama ya ölürken... Yapımızda var, hep sahip olamadığımız şeyleri istemek, kavuşunca da bir başkasına meyletmek. Doğumumuzdan ölümüze kadar böyle bir kısır döngüde kartopu gibi yuvarlayarak çoğaltıyoruz mutsuzluklarımızı....
Ve ne yazık ki bulaşıcı bir hastalık bu mutsuzluk hali. Çok çabuk yayılıyor birinden bir diğerine.. Sokaklar, caddeler gülümsemeyi unutmuş, asık suratlı mutsuz insanlarla dolu...
Çok mu zor arkadaş; hiç tanımadığın biri bile olsa sana "Günaydın!" diyen bir insana "GÜNAYDIN" demek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder